امام علی (علیه السلام): ایمان هیچ بنده ای واقعی نیست، مگر آنگاه که به آنچه در دست خداست،بیشتر اطمینان داشته باشد تا به چیزی که در دست خود اوست.
پ.ن:
لَا یَصْدُقُ إِیمَانُ عَبْدٍ- حَتَّى یَکُونَ بِمَا فِی یَدِ اللَّهِ- أَوْثَقَ مِنْهُ بِمَا فِی یَدِه. نهج البلاغه - حکمت 310
حضرت امیر (علیه السلام):
آفةُ المَعاشِ سُوءُ التّدبیرِ
آفت زندگانى بدى تدبیر است، «تدبیر در کار» نظر کردن در عاقبت آنست و مراد اینست که آفت زندگانى بدى تدبیر طریق آنست مثل این که اجتناب از بدیها نشود.یا این که در خرج میانه روى نشود بلکه تنگ گیرى یا اسراف شود.
(شرح آقا جمال خوانسارى بر غرر الحکم و درر الکلم/آقا جمال خوانسارى، محمد بن حسین/دانشگاه تهران/1366 ش/ جلد3 ص 111 حدیث 3965)
آره.... جونم براتون بگه که: یه رفیق دارم کارش خیلی درسته!
هر وقت کارم گیر میکنه، بدون منّت برام راه میندازه!
تو هر اداره ای که بگی، آشنا داره!
هر معامله ای بخوام بکنم، مثه مرد پشتمه!
واقعا خیلی خوشحالم که همچین رفیقی دارم! اگه خواستید میتونم شما رو باهاش آشنا کنم!
این خط پایینی حرف اونه:
بعزت و جلال و عظمت و علو و بلندى مقامم سوگند که، هیچ بنده اى خواست مرا بر خواست خود اختیار نکند، جز آنکه زندگیش را روبراه کنم [از تباهى نگهش دارم] و آسمانها و زمین را ضامن روزیش سازم و خودم پشت سر تجارت هر تاجرى براى او باشم (یعنى دل تجار را متوجه او کنم تا با او داد و ستد کنند و سود برد یا آنکه خودم بجاى تجارت هر تاجرى به او سود رسانم).
پ.ن:
متن عربی حدیث: (قال الصادق علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ عَظَمَتِی وَ عُلُوِّی وَ ارْتِفَاعِ مَکَانِی لَا یُؤْثِرُ عَبْدٌ هَوَایَ عَلَى هَوَى نَفْسِهِ إِلَّا کَفَفْتُ عَلَیْهِ ضَیْعَتَهُ وَ ضَمَّنْتُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض رِزْقَهُ وَ کُنْتُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ تِجَارَةِ کُلِّ تَاجِرٍ
(الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 137)
خوشبختی تو خیلی مهم است.
خوشبختی ات در آزادی توست.
+پس بنگر چگونه آزاد میشوی...
آزادی تو مهم است.
آزادیت در بینیازی توست.
+پس بنگر چگونه بینیاز میشوی...
++هر که خواهد بینیازترین مردم باشد، باید بآنچه در دست خداست اعتمادش بیشتر از آنچه در دست دیگرانست بوده باشد. (1)
پ.ن:
1-
مَنْ أَرَادَ أَنْ یَکُونَ أَغْنَى النَّاسِ فَلْیَکُنْ بِمَا فِی یَدِ اللَّهِ أَوْثَقَ مِنْهُ بِمَا فِی یَدِ غَیْرِه. (
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص: 139)
