امام علی علیه السلام: رهایی و نجات در اخلاص است.
پ.ن:
4975.عنه علیه السلام : فی الإخْلاصِ یَکونُ الخَلاصُ .
منابع:
1-میزان الحکمه ج3 ص 369
2-تنبیه الخواطر : 2/154 .
امام علی علیه السلام: رهایی و نجات در اخلاص است.
پ.ن:
4975.عنه علیه السلام : فی الإخْلاصِ یَکونُ الخَلاصُ .
منابع:
1-میزان الحکمه ج3 ص 369
2-تنبیه الخواطر : 2/154 .
امام علی علیه السلام: سبکسری، شر به بار می آورد.
پ.ن:
8822.عنه علیه السلام : السَّفَهُ یَجلِبُ الشَّرَّ .
منابع:
1-میزان الحکمه جلد 5 سفخه 324
2-غرر الحکم حدیث 834
امام علی علیه السلام: آگاه باش آن که خزائن آسمانها و زمین در اختیار اوست به تو اجازه دعا داده، و اجابت آن را ضمانت نموده، و دستور داده از او بخواهى تا ببخشد، و رحمتش را بطلبى تا رحمت آرد.
پ.ن:
وَ اعْلَمْ اَنَّ الَّذى بِیَدِهِ خَزائِنُ السَّمواتِ وَ الاَْرْضِ قَدْ اَذِنَ لَکَ فِى الدُّعاءِ، وَ تَکَفَّلَ لَکَ بِالاِْجابَةِ، وَ اَمَرَکَ اَنْ تَسْاَلَهُ لِیُعْطِیَکَ، وَ تَسْتَرْحِمَهُ لِیَرْحَمَکَ.
منبع: بخشی از نامه 31 نهج البلاغه
امام علی علیه السلام: با فرو گذاشتن کارهای بیهوده، خردت کامل میگردد.
پ.ن:
13648.الإمامُ علیٌّ علیه السلام : بِتَرکِ ما لا یَعنیکَ یَتِمُّ لَکَ العَقلُ .
منبع:
1-میزان الحکمه ج7 ص 538
2-غرر الحکم حدیث 4291
امام علی (علیه السلام): میوه خودپسندی، دشمنی و کینی توزی است.
پ.ن:
11927.عنه علیه السلام : ثَمَرَةُ العُجبِ البَغضاءُ .
منبع: 1-میزان الحکمه ج7 2 47 2-غرر الحکم حدیث 4606
امام علی (علیه السلام): ایمان هیچ بنده ای واقعی نیست، مگر آنگاه که به آنچه در دست خداست،بیشتر اطمینان داشته باشد تا به چیزی که در دست خود اوست.
پ.ن:
لَا یَصْدُقُ إِیمَانُ عَبْدٍ- حَتَّى یَکُونَ بِمَا فِی یَدِ اللَّهِ- أَوْثَقَ مِنْهُ بِمَا فِی یَدِه. نهج البلاغه - حکمت 310
امام علی (علیه السلام): وقتی برای سخن گفتن زمان مناسبی نمیبینی، سخن مگو. میزان الحکمه - ج 3 - ص 358
پ.ن:
لاتَتَکَلَّمَنَّ إذا لَم تَجِد لِلکَلامِ مَوقِعا. منبع: آئینه یادها - ص 40
امام علی (علیه السلام): گواراترین زندگی، دور افکندن تکلفات و تشریفات است. میران الحکمه - ج8 - ص 344
پ.ن:
تفسیر: گواراترین زندگانى انداختن کلفتهاست یعنى خرجهاى زیاد که باعث کلفت و مشقّت این کس مىشود. تفسیر آقا جمال خوانساری - حدیث 2964 - ج 2 - ص 392
امام علی (علیه السلام): وحشتناک ترین تنهایی، خود پسندی است.
پ.ن:
أَوْحَشَ الْوَحْشَةِ الْعُجْبُ. نهج البلاغه حکمت 38
